video installation, 2025

https://wro2025.wrocenter.pl/en/works/tact-of-touch/ 

Tact of Touch

After months of pandemic isolation and later migration, touch became both a longing and a subject of inquiry. More and more relationships shifted to the screen. I touched glass, stroked profile pictures with my finger. I loved someone who was far away. I began to ask: when is touch real? What is needed to feel someone’s presence?

Tact of Touch is an experimental installation that explores corporeality in the context of technology and mediated presence. The viewer sits in front of a small pink table with a kinetic element protruding from it—a simple structure of wire and fabric, initially inconspicuous, almost technical. Behind it, on the same table, there is a screen. When the viewer presses a button, the object begins to move—spinning, fluttering, gently stroking.

It is in touch, in contact with this motion, that another sensation emerges: the feeling of holding a fluttering bird—fragile, alive, demanding care. Hands approach instinctively, not just to touch, but to hold, to protect. This gesture is not just contact, but companionship.

At the same time, the participant watches a screen showing the faces of those who previously touched the same object. Their micro-reactions—tension, breathing, subtle shifts—signal sensory engagement. The visual setup resembles a video call: a close, centered face, sometimes looking down, sometimes directly ahead. The video does not serve to inform or document, but becomes a shared affective space.

Touching happens in silent resonance with others—across time, through the same gesture. The screen becomes a membrane where traces of presence and emotion flow.

At the WRO Biennale 2025, the project functioned as a growing installation, with new participant recordings added each day. The form of the project is adaptable: it can appear as a performative lab, a gallery installation, or a workshop exploring tactility, technology, and shared presence.

Tact of Touch is a living archive of sensory encounters—a space where physical presence and its mediated reflections overlap in a quiet rhythm.

//

Tact of Touch (Takt dotykowy)

Po miesiącach pandemicznej izolacji, a później emigracji, dotyk stał się dla mnie zarówno tęsknotą, jak i przedmiotem badania. Coraz więcej relacji przeniosło się na ekran telefonu. Dotykałam szkła, przesuwałam palcem po zdjęciach. Kochałam kogoś, kto był daleko. Zaczęłam zadawać sobie pytania: kiedy dotyk jest prawdziwy? co jest potrzebne, by poczuć czyjąś obecność?

Tact of Touch to eksperymentalna instalacja, która bada cielesność w kontekście technologii i pośrednictwa obrazu. Widz siada na krześle naprzeciw różowego stolika, z którego wystaje ruchomy, kinetyczny element – zbudowany z cienkiego drutu i kawałka tkaniny – na pierwszy rzut oka niemal niezauważalny, surowy, techniczny. Na stoliku, tuż za nim, znajduje się ekran. Po naciśnięciu przycisku obiekt zaczyna się poruszać – kręcić, łaskotać, głaskać.

To właśnie w dotyku, w momencie zetknięcia z jego ruchem, pojawia się zupełnie inne skojarzenie: uczestnik doświadcza czegoś, co przypomina trzymanie trzepoczącego ptaka – delikatnego, żywego, wymagającego uważności. Reakcja jest cielesna – przyjemność, uśmiech, czasem zaskoczenie. Dłonie niemal instynktownie zbliżają się w geście ochrony lub czułego trzymania czegoś wrażliwego. Ten gest nie jest tylko dotykaniem, ale też towarzyszeniem – świadomym byciem z czymś, co wymaga delikatności.

W tym samym czasie uczestnik patrzy w ekran, na którym wyświetlane są twarze osób, które wcześniej dotykały tego samego obiektu. Ich reakcje – niemal bezgłośne, intymne – są świadectwem zmysłowego zaangażowania: napięcie mięśni twarzy, zamyślenie, mikrogesty sugerujące skupienie na delikatności dotyku. Obraz wideo nie pełni tu roli dokumentacyjnej ani komunikacyjnej w tradycyjnym sensie – staje się raczej przestrzenią współodczuwania, w której uczestnik nie obserwuje, ale współuczestniczy w zapośredniczonym, dotykowym doświadczeniu drugiego człowieka.

Układ wizualny przypomina wideorozmowę – naprzeciwko widzimy twarz, blisko, centralnie kadrowaną, patrzącą czasem w dół, czasem wprost przed siebie. Powstaje wrażenie dzielenia jednego momentu cielesnej wrażliwości, mimo że wydarzenia te są przesunięte w czasie. Widz nie tyle „ogląda innych”, ile znajduje się z nimi w cichym rezonansie – dotyka w rytmie, który został już dotknięty, i być może sam zostanie dotknięty ponownie. Ekran nie oddziela, lecz staje się membraną – cienką warstwą, przez którą przenika ślad dotyku i emocji.

Podczas Biennale WRO 2025 projekt funkcjonował jako żywa instalacja, codziennie wzbogacana o nowe nagrania uczestników eksperymentu dotykowego. Każdy mógł wejść w relację z obiektem, zostać nagrany, a następnego dnia zobaczyć siebie jako część kolektywnego doświadczenia. Forma projektu może się zmieniać – w zależności od kontekstu może przyjąć postać performatywnego laboratorium, instalacji w przestrzeni wystawienniczej lub warsztatu badającego zmysłowość i obecność.

Tact of Touch staje się tym samym archiwum emocjonalnych mikro-spotkań, przestrzenią, w której fizyczna obecność i jej pośrednie odwzorowania przenikają się w czułym rytmie – tworząc doświadczenie zarówno osobiste, jak i głęboko relacyjne